Jednym z moich wspomnień z dzieciństwa są długie godziny spędzone nad planszą, wspólne rozgrywki (głównie Monopoly i Chińczyka), ale to nie tylko o wspomnienia chodzi. Po co grać z dziećmi w gry, kiedy zacząć i co to w ogóle daje – o tym we wpisie. Bardzo chciałabym was przekonać, że warto 🙂

Przyznaję, że na punkcie gier dla dzieci totalnie oszalałam. Kolejne półki w naszym domu uginają się od nadmiaru gier, a w szafie czeka kilka kolejnych, które schował u nas św. Mikołaj 🙂 Nie bez znaczenia jest to, że widzę ile frajdy sprawiają dzieciakom, ale też to, że widzę, jak szybko rozwijają się dzięki temu całemu graniu.

Kiedy zacząć grać?

Jeśli ktoś spyta się mnie kiedy zacząć to śmiało odpowiadam, że w okolicy 2 urodzin albo i ciut wcześniej, choć wiele zależy od dziecka.

Nie należy naciskać, przymuszać, czasem maluchom wystarczy 5 minut, ważne by była to gra dobrana do wieku, taka, która będzie superancką zabawą. Z czasem czas spędzony przy planszy będzie dłuższy.

Po co grać z dziećmi w gry?

Jest kilka, albo i kilkanaście powodów by grać i to od najmłodszych lat.

1. Wspólne spędzanie czasu to jeden z powodów dla którego warto grać. Po prostu jesteście razem, nikt nie gapi się w telefon, rzucanie kostką, odkrywacie karty i wspólnie siedzicie na podłodze/przy stole. Bardzo fajny sposób na zabawę!

2. Bo to świetna zabawa, serio! Jedna z naszych gier “Robaczki” przebija najlepsze zabawki na świecie. Układanie długiej dżdżownicy, która buduje tunele jest mega fajne i dla rodziców i dla dzieci. To jedna z tych gier, gdzie moje dzieci w piżamach ciągną mnie: “mamo choooooć zagrać”.

3. Ćwiczy spostrzegawczość, chociażby te wszystkie pierwsze memo, memino, lotto, czasem niepozorne, ale one niesamowicie ćwiczą spostrzegawczość i uczą nowych słów.

4. Wspomagają naukę mowy. Są takie gry, jak “Opowiem ci mamo”, które rozwijają mowę, pobudzają wyobraźnię i uczą dzieci snucia opowieści. My wcale nie trzymamy się tylko utartych reguł, czyli opowieści zgodnie z tekturkami, ale często szukamy wątków pobocznych, jak: “o czym mama czyta książkę dziewczynce?” No i fru, opowieść na kolejne kilka minut 🙂 Dla mnie bomba, sama nie podejrzewałam, że moje dzieci tak bardzo się w to wkręcą.

5. Oswajają z kostką, uczą kolejności, na czym polega rzut i co potem następuje.

6. Uczą kolorów i liczenia. W tych prostszych grach wszystko bywa oparte o kolory, dzieci łapią je w mig! A potem cyferki, liczenie – to dzieje się samo, jakoś przy okazji, bez wysiłku! 🙂

7. Pełnią rolę terapeutyczną, bo niesamowicie rozładowują napięcie. Takie wspólne granie jest naprawdę dobre przy emocjach.

8. Przeganiają potwory… do szafy. Jeśli wasze dzieci mają problem ze snem, potworami to koniecznie zerknijcie na grę “Potwory do szafy”. Fajna zabawa, ale też fajny sposób na przegonienie potworów 🙂

9. Uwrażliwiają. Te wszystkie gry sensoryczne, poza tym, że są urocze to pomagają w terapii, gdy dziecko ma nadwrażliwość na węch (“Nos w nos”), słuch (“Kling-Klang-Klong” czy “Bim Bom”), Dotyk (“Djeco loteryjka dotykowa”) itd. Terapia przez zabawę – to jest to!

10. Ćwiczą zręczność, małą motorykę, bo czy jest fajniejsze ćwiczenie niż układanie malutkich żabek, zwierzaka na zwierzaku czy kolorowych wałeczków? No rewelacja! A ile śmiechu.

11. Cierpliwość to kolejna umiejętność, którą gry ćwiczą, bo czasem trzeba budować od nowa, czasem coś nie wychodzi, czasem trzeba czekać na swoją kolejkę.

12. Uczą gry zespołowej. Bardzo ważna umiejętność, bo jest wiele gier kooperacyjnych, w których gra się razem przeciwko czemuś. Fajnie wspólnie cieszyć się z wygranej, kombinować jak grać itd.

13. Uczą przegrywać to też korzyść, bo pokazuje, że wcale nie trzeba wygrać by dobrze się bawić.

14. Logicznego myślenia, bo jest wiele gier, których wynik zależy wyłącznie do dobrych ruchów, kombinowania, ustawiania itd.

15. Bo są wciągające i piękne! Nie sądziłam, że jest tyle fantastycznych gier na rynku, że potrafią być wydane, jak najlepsza książka, mieć fabułę niczym fantastyczne opowiadanie, że mają takie piękne elementy 🙂

I tak mogę dalej i dalej. Ale przede wszystkim są fajną rozrywką rodzinną 🙂 A wy graliście w gry jako dzieci? 🙂