Drugie dziecko nie zmienia świata rodziców, tak jak pierwsze o 180 stopni, za to zmienia całkowicie uporządkowany świat starszego dziecka. Dziecka, które do tej pory było jedynakiem. Miało całą uwagę rodziców, babć, cioć, a tu nagle ma jeszcze brata lub siostrę. Jak przygotować dziecko na pojawienie rodzeństwa? Jak Wy sobie radziliście? Ja mogę powiedzieć co u mnie się sprawdziło 🙂

U mnie różnica między dziećmi to 19 mc. Ktoś powie, że to maluszek i nic nie trzeba mówić, bo nie będzie pamiętać. Z czasem pewnie faktycznie zapomni, ale teraz jest TERAZ i przeżywa. Stąd bez względu na wiek dziecko trzeba przygotować na pojawienie się rodzeństwa a także (a może przede wszystkim) zatroszczyć się o nie po porodzie. o codzienność!

W ciąży

Im starsze dziecko tym można łatwiej wytłumaczyć, opowiedzieć. Raczej polecane jest odpowiadanie na pytania, by też dziecka nie przytłoczyć nadmiarem wiedzy. Opowiadamy też o brzuszku i maleństwie w środku. Polecam też książeczki do wspólnego oglądania.

Ja starałam się opowiadać, że w brzuszku rośnie dzidziuś, że będzie miał rodzeństwo. Pozwalałam głaskać brzuszek, dotykać. Razem oglądaliśmy książeczki “W oczekiwaniu na dzidziusia”. Mam pewność, że dziecko, nawet małe rozumie więcej niż nam się wydaje, choć nie umie tego nazwać 🙂

Druga ważna rzecz to czas. Od samego początku starałam się tak wszystko planować i przyzwyczajać malucha by nie siedzieć z nim non stop, ale dawać mu bawić się samodzielnie i trochę kreatywnie ponudzić. By widział, że mama czy tata ma pracę i inne obowiązki domowe. Dzięki temu uniknęliśmy szoku, że nie jesteśmy dostępni w 100%.

Jak tylko mogliśmy to spotykaliśmy się ze znajomymi, którzy mają dzieci w różnym wieku, żeby polubiło dzieci i fajnie spędziło czas, a ja też patrzyłam na reakcję co się dzieje gdy ja przytulam inne dziecko. Zawsze starałam się opowiadać co i jak i że kocham.

Poród

Bardzo nie chciałam by dziecko wyjeżdżało na czas mojego pobytu w szpitalu np. do dziadków i wróciło po tygodniu “na gotowe”. Może dla starszych dzieci to byłyby fajne wakacje, ale też nie chciałam by poczuło, że pod jego nieobecność, jego miejsce zajął ktoś inny.

Stąd też dziecko zostało z mężem w domu i na czas, gdy Michał odwiedzał nas w szpitalu to wpadali dziadkowie 🙂 Niby podobna opcja, ale jednak jest swoje łóżeczko, swoje zabawki, swój dom.

Absolutnie też nie zabieraliśmy dziecka do szpitala, pomijam, że malutkie, ale to jednak inne okoliczności, wenflon u mamy, nowy maluch – to mogłoby być za wiele. Ale tutaj te z Was, które mają dużą różnicę wieku np. 7 lat napiszcie, jak to u Was było?

Powrót do domu

Tutaj warto by ktoś inny wnosił noworodka a nie mama. Mama przez pierwszą chwilę musi być w 100% dla dziecka, które tęskniło i za którym się tęskniło 🙂 Dopiero, jak się wyprzytulaliśmy to pokazaliśmy kto tam siedzi w foteliku. Przedstawiliśmy rodzeństwo, pozwoliliśmy dotknąć, pogłaskać.

Czas na prezent. To ważny punkt, nawet przy takim maluchu, czyli prezent od dzidziusia. Mały dzidziuś przynosi coś fajnego dla starszego brata/siostry. Co? To już Wy wiecie najlepiej, ale polecam nie jakąś zwykłą zabawkę, która zostanie rzucona w kąt tylko coś większego, o czym Wasze dziecko marzy lub wiecie, że mu się to spodoba i będzie długo z tego korzystać. Ja zastanawiałam się nad kuchnią dla dzieci, rowerkiem biegowym, namiotem do zabawy, wózeczkiem dla pluszaków a w końcu wybraliśmy mały zestaw kuchenny z “prawdziwym” mikserem 🙂 Hit do dzisiaj. Ale tak, jak mówię to raczej kwestia indywidualna.

Taki prezent pozwala trochę odwrócić uwagę, gdy na przykład nagle nowonarodzone dziecko trzeba nakarmić.

Pierwszy dzień to zazwyczaj sporo emocji i ciekawość, ale potem jest codzienność.

Codzienność

To chyba najtrudniejsze i tutaj trzeba najwięcej się postarać. Dziecko nie może czuć się w jakikolwiek sposób odrzucone! Dlatego:

Nie przeganiamy! Nie przeganiamy i nie krzyczymy, gdy chce dotknąć, pogłaskać czy pomóc. Dziecko też jest ciekawe. Jeśli jest chętne to pozwólcie mu się zaangażować w pomoc, nawet jeśli dana czynność będzie trwała dwa razy dłużej. Przykład. U nas na początku chętnie starsze dziecko asystowało przy zmianie pieluszki, prosiłam by coś podał a potem sam chciał mi pomagać. Zabierał mokre chusteczki i chciał też pielęgnować razem ze mną dzidziusia czy brał krem by kremować (trudno jedna nóżka maleństwa była zawsze bardziej wykremowana ;-)). Chodzi o to, że maluch lubi naśladować rodziców i tak, jak każdy z nas chce czuć się potrzebny. To też dla niego forma jakiejś wspólnej zabawy. Gdybym przeganiała, burczała, że jak to krem trafił na czyste body to osiągnęłabym odwrotny skutek. A tak to tłumaczyłam, opowiadałam i wspólnie dawaliśmy radę 🙂

Tak samo przy karmieniu. Siadam na łóżku, karmię maleństwo a starszemu czytam bajkę lub opowiadam różne rzeczy czy też najnormalniej w świecie tulę. Jasne, czasem mi niewygodnie, ale wiem, że tej bliskości potrzebuje. Z takim maluchem niespełna dwuletnim można też “uczyć się” części ciała, czyli pokazujemy, gdzie dzidziuś ma brzuszek, nosek itd. Fajna zabawa a jednocześnie oswajanie z bratem/siostrą.

Chwalenie. Po prostu docenianie malca i jako brata/siostry i jako dziecka po prostu. Powtarzanie jaki jest dzielny a my dumni. To tylko zachęca do robienia super rzeczy.

Nie porównujemy. “Zobacz, jak brat/siostra grzecznie śpi a Ty tak rozrabiasz”. Najwyraźniej dziecko potrzebuje uwagi, ale nie może czuć, że jest gorsze.

Czas tylko dla starszaka. Wiem, że trudno wygospodarować czasem chwilę wolnego, ale ważne by w tym “nowym świecie” znaleźć czas tylko dla starszego dziecka. Usiąść, pobawić się, porozmawiać, zapewnić, że się kocha. I tutaj ważne by ten czas znaleźli i mama i tata, by nie było tak, że od dzisiaj tylko mama zajmuje się młodszym a tata/babcia/opiekunka starszym. Wiadomo, że przy wielu rzeczach tak będzie, ale trzeba znaleźć choć chwilę sam na sam 🙂

Być jak mama. Dziecko lubi nas naśladować, stąd w zależności od wieku można pomyśleć o np. wózeczku dla pluszaków, przewijaniu maskotek itd. Wspólnej gonitwie wózeczkami na spacerze i inne takie “wspólne zabawy”, które sprawią, że w oczach dziecka “ten nowy” jest super 🙂 a jednocześnie będzie to fajny pretekst do wspólnego spędzania czasu razem.

To sprawdziło się u nas. Na pewno jeszcze pojawi się zazdrość, wspólne bitwy itd., ale początek, mamy za sobą 🙂

Widzę też, jak starsze dziecko zaakceptowało malca, jak pokazuje mu zabawki, gada po “swojemu”, chce go czasem gdzieś zabrać za rączkę czy proponuje bułkę haha. I po prostu cieszy mnie to, bo fajnie by w oczach starszego dziecka posiadanie brata czy siostry było super sprawą 🙂

Dajcie znać co jeszcze byście dopisali, co u Was się sprawdziło a także jak to wyglądało przy większej różnicy wieku. Mam nadzieję, że te kilka porad ułatwi kolejnym maluchom pokochać rodzeństwo ♥