W końcu tu dotarliśmy, jakoś zawsze było nie po drodze. Hajnówkę znałam z opowieści mojej przyjaciółki. Moje skojarzenia? Puszcza Białowieska, żubry i cerkiew. Tak, takie mam myśli, gdy słyszę Hajnówka 🙂 No dobrze i jeszcze miody! Właśnie od miodu z mniszka przywiezionego z tamtych rejonów zaczęła się moja wielka miłość do miodków. To było z 10 lat temu, jeszcze na studiach (jak to brzmi?! :O).
W każdym razie docieramy do Hajnówki, spędzamy tam kilka dni z dzieciakami goszczeni przez moją przyjaciółkę i jej przemiłą mamę. Jemy tutejsze specjały. Marcinek – wielowarstwowe ciasto przekładane kremem śmietankowym (nie mogę nabiału, ale kuszę się na kilka gryzów!), przepyszną babkę ziemniaczaną, pierogi z jagodami z owoców zebranych rano, kiszkę ziemniaczaną, czereśnie prosto z drzewa a Michał nawet swoje urodziny świętuje domowym winem (cóż, ja obchodzę się tylko zapachem).
Z Hajnówki robimy wycieczkę do Białowieży, do rezerwatu żubrów i łazimy po Puszczy. Ogólnie nie ma tu tyle komarów co nad Biebrzą 🙂
Atrakcje? Na pewno kolejka wąskotorowa z Hajnówki – spodoba się i dzieciom i dorosłym. Rezerwat Żubrów i innych zwierzaków. Białowieża – szczególnie tamtejszy Park Pałacowy w stylu angielskim. Tym razem nie udaje nam się dotrzeć do Muzeum Przyrodniczo-Leśnego (do nadrobienia! bo podobno super!). Za to łazimy po szlakach i wciąga nas miejsce mocy 🙂 O tym na pewno jeszcze będę pisać, bo jest wyjątkowe.
W każdym razie na pewno chciałabym jeszcze kiedyś zobaczyć w okolicy, jak robi się sękacza, tak na żywo. Jak macie namiary to dajcie znać 🙂 I jeszcze więcej pochodzić po tamtejszych szlakach.
Jeśli jeszcze coś musimy tam zobaczyć to piszcie, będzie dodatkowa motywacja!
